Nadat het vorige week niet gelukt was deze week de laatste kans om alsnog kampioen te worden. Op een zeer zonnige zaterdag in Leiderdorp moest het er dan toch maar van komen. Het team was compleet en met 2 geleende reserves (Demi en Annelin van de E1) moest het toch wel lukken hoorde je de supporters denken.
Velocitas zette aan het begin de druk er direct goed op. De bal was meestal in het verdedigingsvak en Excelsior had moeite met het onderscheppen van de bal. Al snel bleek dat even niet opletten in de verdediging levensgevaarlijk was. Velocitas had een paar scherp schietende spelers opgesteld en de 1-0 stond dan ook vrij snel op het scorebord. Direct daarna probeerde Roy in de rebound de stand gelijk te trekken maar helaas mis. Velocitas daarentegen stoomde door en bracht de stand op 2-0. En dan begint al snel de discussie of dat ene grote meisje bij de tegenstander er wel in mocht. Ja die was dus gewoon teamlid en alleen wat groot voor haar leeftijd. Maar ja lengte zegt niet alles in het korfbal, snelheid en felheid doen vaak meer. Maar ja zeg dat meer eens tegen het kindje dat tegen die boom van een meid op moet kijken. Maar Excelsior liet zich niet teveel intimideren. Een aanvalspoging van Joran werd gehinderd en dat leverde de eerste strafworp van de wedstrijd op. Opperste concentratie maar helaas mis. Tijd voor de vakwissel, mogelijk leverde dat een ander spel op. Romy en Inger ondersteund door Roy en Mirre (uit het hoofd dus mogelijk fout) wisten elkaar vaak te vinden maar schoten steeds mis, jammer jammer. Velocitas daarentegen bleek nog steeds zuiver te kunnen schieten, 3-0. Maar de aanhouder wint en na de zoveelste poging wist Romy te scoren, yes 3-1. Bij Velocitas was er een wissel nodig omdat een speelster zowat onwel werd op het veld. Hele week ziek en dan toch willen spelen was iets teveel voor de dame in kwestie. De invalster was wel erg groot waardoor Mirre nu opeens kramp in haar nek leek te krijgen. Benieuwd hoe ze hier mee omgaat denk je dan. Velocitas kwam nog enkele keren tot aanvallen voor de rust maar kwam niet meer tot scoren. Bij Excelsior nam de concentratie toe en wist Romy de stand nog op 3-2 te brengen. Alles doordat ze heel snel reageerde en zich goed vrij wist te spelen. Met een kleine achterstand was het tijd voor de rust. Het team trok zich terug voor overleg en de 2 meegereisde reserves begonnen aan een warmlooprondje en inschieten. Zo fanatiek had men ze bij de E1 nog niet gezien dit seizoen ?.
Het leek erop dat Excelsior in de pauze door Nynke was voorzien van een goed peptalk. Ze gingen er gelijk volle bak tegenaan en dat resulteerde vrijwel direct in de 3-3 door Eva. De spirit zat weer in het team en ze bleven fel spelen. Niet veel later wist Eva nogmaals te scoren 3-4. Yes ze staan voor, en nu vasthouden hoorde je de grote schare supporters denken. Want eerlijk is eerlijk het aantal supporters was hoog, het leek wel een thuiswedstrijd. Maar Velocitas gaf zich nog niet gewonnen. Even speelde ze wel met een speler minder. De grote invalster bleek toch te oud en er was niet meteen een andere speler. Maar even later kwam er toch nog een meisje bij, dat was mooi dan kon Ryanne ook weer lekker schieten als die kans zich voordeed. Maar goed ze gaven zich dus niet gewonnen en brachten de stand al snel weer op 4-4. De hartslag bij de ouders nam langzaam aan toe. Ging het nu wel of niet lukken deze week? Excelsior bleef veel aanvallen maar veel schotpogingen wilden er maar niet in. Het goede nieuws was dat men daarna de bal vaak weer wist af te vangen en zodoende even later nog een keer kon schieten. Maar ze leken er gewoon niet in te willen. Maar niet gevreesd Eva bleef het proberen net als Demi en Annelin en Wouter (of was het nu Roy). En ja hoor de stand kwam op 4-5 door een mooi schot van Eva. Ze had duidelijk de smaak te pakken. Excelsior bleef de druk erop houden en het geschreeuw langs de kant werd aan beide zijden steeds luider. Bij Velocitas hielp het want de stand kwam op 5-5. Tijd voor de vakwissel. Kijken of dit de balans tussen de beide teams anders maakt. Want ze waren erg aan elkaar gewaagd en dat was echt niet goed voor de gezondheid van sommige langs de kant. Er kwamen weer veel kansen maar tjonge jonge mis mis mis mis en nog eens mis. In het verdedigingsvak werd Velocitas langzaam aan gek van Joran. Die wist er steeds de bal weer tussenuit te halen. En als men dan goed scherp speelde en alleen zekere ballen speelden kon er weer aangevallen worden. En dan werd er in het aanvalsvak weer mooi samenspel getoond maar ik blijf het zeggen helaas mis mis en nog eens mis. En als Velocitas dan aan zet was en een Excelsior speler even niet scherp was in de verdediging zat hij er gewoon weer in 6-5. Jammer dat was toch niet nodig. Maar beide teams bleven fel spelen en daar kwam dan het eerste punt voor Inger 6-6. Maar Velocitas reageerde weer direct en als dan even niet verdedigd werd hoppa 7-6. Invallen bij een hoger team is altijd spannend maar Annelin leek daar weinig last van te hebben en bracht de stand op 7-7. Oh oh wat een spannende wedstrijd, hoeveel minuten moeten we nog. Want een gelijkspel zou voor Excelsior genoeg zijn voor het kampioenschap. Maar Velocitas wilde dit kampioenschap niet zo maar cadeau geven aan onze helden. Een snelle actie bracht de stand zodoende op 8-7. Zou het dan er toch niet inzitten dat kampioenschap. Maar Romy dacht daar toch anders over en trok het weer gelijk 8-8. Oh oh dit moet echt niet te lang duren want anders moeten er een paar ouders aan de reanimatie. De spanning was te snijden en iedereen dacht alleen maar hoe lang hoe lang nog. Maar gelukkig daar klonk het eindsignaal, gelijkspel. Yes kampioen! Natuurlijk hadden we liever met een duidelijke overwinning dit kampioenschap binnen gehaald maar ja dat zat er even niet in. Als onze D1 helden gelijk vanaf het begin het spel van na de rust hadden laten zien zou het mogelijk een ruime winst geweest zijn. Maar ach dat is gezeur ze zijn kampioen en dat is natuurlijk een heel goede prestatie. Gefeliciteerd allemaal en natuurlijk extra felicitaties voor de coaches die in het verslag haast nooit genoemd worden maar wel ervoor zorgen dat het team in de competitie groeide en steeds beter samen speelt. En ja na het verorberen van enkele flessen kinderchampagne en lekker gebak konden we met een tevreden gevoel terugrijden naar Delft.
Gerrie (vader Inger)