“Misschien brengt het spandoek toch wel geluk”
Het is zaterdagmiddag 11 januari als Justin om 11:24 een actie inzet die de harten van de korfballiefhebbers een sprongetje doet maken. Hij begint op dat moment aan een haast surrealistische combinatie van perfect uitgevoerde handelingen in de wedstrijd van Excelsior C3 tegen Achilles C3. Op een meter of 8 aan de zijkant van de korf ontvangt hij de bal in het aanvalsvak. Zonder enige aarzeling speelt hij de bal met één hand naar binnen, naar de aanstormende dame die de situatie in een fractie van een seconde volledig doorzag. De tegenstander van Justin stond namelijk wel erg dichtbij te verdedigen. Terwijl de bal nog onderweg is, heeft Justin al een flinke versnelling gemaakt en wurmt hij zich elegant doch vastberaden langs zijn tegenstander, die zich inmiddels realiseert dat er op dat moment al geen houden meer aan is. Na een soepel één-tweetje met de steunende dame bevindt Justin zich in een aanvallend niemandsland op circa 5 meter van de korf. Op dat moment gaat er maar één gedachte door zijn hoofd: afmaken deze bal. Mens, korf en bal in perfecte harmonie. Met een sublieme techniek werpt Justin de bal richting zijn doel. De supporters, die in grote getalen naar de eerste wedstrijd van 2020 zijn komen kijken, houden hun adem even in. Terwijl de bal door de lucht zweeft, gaan er als coach veel gedachten door me heen. Maar het liefste wil ik eigenlijk dat Ryan me even knijpt om zeker te weten dat ik niet droom. Het is alsof de wereld even op pauze gaat, en stilstaat bij het huzarenstukje dat zich in de Sporthal de Buitenhof afspeelt.
Terug naar de actie. De bal vliegt door de korf en Excelsior C3 heeft zojuist een doelpunt van uitzonderlijke schoonheid gemaakt. Het is de 9-1 in een wedstrijd die al voor de rust wordt beslist in het voordeel van de Zwart-Witten. Met de ene prachtige aanval na de andere krijgt Achilles alle hoeken van het veld te zijn: Excelsior C3 is vandaag een maatje de groot voor dit Haagse team. Voor de Delftenaren is dit een opsteker na de eerste, zure verliespartij waarmee 2019 werd afgesloten. Maar juist daar worden we samen sterker van. En belangrijker nog: de sfeer is nog altijd geweldig. Helemaal na het teamuitje op 3 januari waarin elke speler een heerlijk hapje bereidde en met een cadeautje naar huis ging. Voor Ryan en mijzelf was dit tevens het moment om ons ‘geheime’ projectje van de afgelopen maanden te onthullen. De duiding ‘geheim’ met aanhalingstekens is van toepassing, omdat we ons enthousiasme geen enkel moment de baas waren en zoveel mogelijk mensen van te voren al op de hoogte hadden gebracht. Behalve de spelers, zij waren op die vrijdagavond 3 januari stomverbaasd toen we een spandoek van 2 bij 2 meter (“Ryan bij Ryan”) onthulden met een ontzettend stoere teamfoto. Ze moesten even slikken om zichzelf levensgroot op het doek te zien schitteren. Het idee moest waarschijnlijk even bezinken.
Fast forward terug naar zaterdag. Er was nog steeds enig ongemak (lees: protest) toen het spanddoek trots in de sporthal hing tijdens de wedstrijd.
Twee minuten na die wonderschone doorloopbal fluit de scheidsrechter voor de rust. In de bespreking heerst terecht een positieve sfeer. Vlak voordat we met het team het veld betreden om de overwinning binnen te slepen, steekt Josyne nog even haar hand op en zegt: “Misschien brengt het spandoek toch wel geluk”.